De laatste dag… in Rotterdam

Karin zegt dat ik erbij moet stilstaan. Mijn laatste dagen in dit appartement, mijn laatste dagen in Rotterdam. Maar dat kan toch niet. Vanuit mijn bed kijk ik naar de zwanenhals van de Erasmus brug die mij toch altijd meer aan gespreide damesbenen doet denken. Morgen komen de verhuizers om alle spullen mee te nemen en de verhuurder om de sleutels in te nemen. En dan ben ik Hattemer. Maar eigenlijk Reiziger. Voor even thuisloze. Want terwijl er een huurder in het appartement in Hattem zit, kan ik nergens thuis noemen. Behalve naast Karin, of dat nou in de auto is, het vliegtuig of het hotel. Dat doet me denken, moeten we nou gaan kamperen in Nieuw Zeeland? Het is toch echt een land om het te doen, al die backpackers zweren erbij. We hebben het vorig jaar voor het eerst geprobeerd in NL. Na vele malen er over gepraat te hebben en telkens tot de conclusie komen dat we teveel luxe poezen zijn voor de camping, hebben we het toch gedaan. We bleken gelijk te hebben gehad. We vinden baby’s die huilen op straat al erg. Laat staan als die dingen in de tent naast je liggen. ‘s Nachts. Op een plek waar het verder perfect stil is. Zo stil dat je niet eens sex durft te hebben. Nee, kamperen dat is niks voor ons. Goed om te onthouden. Nou dag Rotterdam, dag brug, dag buurman aan de overkant. Eerst ff reizen en dan zien we wel waar we lopen te zitten te wezen.