De mater familias is niet meer
Als je besluit voor langere tijd op reis te gaan, weet je dat het leven in Nederland gewoon doorgaat. Naast dat het leven gewoon doorgaat kan het ook bijna net zo gewoon stoppen. De moeder van de moeder van Karin, voor iedereen vooral bekend als: Oma, blies in de Nieuw Zeelandse nacht van 14 mei en Nederlandse middag van 13 mei haar laatste adem uit. 13 mei is tevens de geboortedag van de moeder van Oma, daarmee is de cirkel prachtig rond.
Er zijn heel wat verhalen en treffende anekdotes te vertellen over Oma. Maar de kern is dat ik haar vreselijk ga missen. Het is vreemd om op zo’n enorme afstand met alleen Huub, zonder mijn familieleden hier echt vorm aan te geven. Dat is sowieso iets waar ik mee worstel ook als ik in Nederland ben, rouw en het ontbreken van goede rituelen. Huub en ik zullen dus ergens deze dagen nog met een eigen gefabriceerd ritueel op de proppen moeten komen. Iets met uilen, taart en thee, we komen er vast uit.
Tegelijkertijd is het ook goed zo. 95 jaar, nog zeer weldenkend, bij de tijd en vol humor. Een inspiratiebron om in stijl, met plezier en zonder ‘te zaniken’ oud te worden. Een ras Amsterdamse in hart en nieren met een grote liefde voor dansen, taartjes, chocolade, familie en trouw aan een zeer select groepje vrienden.
Een vrouw wiens pretoogjes oplichtte als het over lekker eten ging of over het zien van een charmant mannetje. Altijd goed gekleed en verder zou je kunnen zeggen dat ze een tikje trots, eigenwijs en bij vlagen misschien wat dominant was, ik zelf vat dat samen als eerlijk en lekker duidelijk. Wij hadden in ieder geval nooit een onvertogen woord. 43 jaar lang waren we veel en graag samen. Ik heb als kind vreselijk vaak gelogeerd bij Oma. Ons samen zijn was altijd ontspannen en vanzelfsprekend en ik heb ontelbaar fijne herinneringen aan haar. Van poffertjes voor ontbijt en madeliefjes plukken in de tuin tot het eten van vele kopjes zelfgemaakte kippensoep, met de hand nauwkeurig omgedraaide gebakken aardappeltjes en zelfgemaakte mierzoete appelmoes. Het was nooit gecompliceerd met Oma. We waren gewoon samen. Kletsten wat en aten wat, meer hadden we niet nodig.
En tegelijkertijd, terwijl de liefdevolle herinneringen aan Oma mijn gedachten passeren gaat het leven gewoon door. We zijn inmiddels aangekomen op ons eerste oppasadres bij hond Lola. Het is fijn om deze acht dagen even in een huis te zijn en lekker te kunnen lummelen, lezen en wandelen met hond Lola. Een vreemde combinatie van David Bowie, Ren (van Ren and Stimpy) en zijn eigen baasje die all over the place was met het uitleggen, en dubbel opschrijven van de instructies die we ook al via de mail en videobellen hadden ontvangen. De filmpjes en foto’s van dit avontuur volgen uiteraard.