Een bekentenis

Was er al iets geschreven over de bankjes plaatsers? Die behoren hier tot de wereldtop. Uitzicht, timing (hoe lang lopen tot er een bankje is), comfort, omgeving. 10 uit 10. Niets beters om je hoofd leeg te maken dan een wandeling. En dan op het bankje zitten om frisse inzichten tot je te laten komen. Voor een denker zoals ik is het van levensbelang om af en toe plaats te nemen op zo’n bankje.

We hebben best een paar uitdagende weken achter de rug en ik ben al even aan het nadenken hoe ik dat deel van de reis toch ook een plekje kan geven in het blog. Karin en ik hebben gesprekken over verwachtingen, vertrouwen, elkaar los laten en verbinding met elkaar maken (‘communicatie’ noemen ze dat geloof ik). Het zijn de gesprekken waar je vaak pas komt nadat je eerst andere gesprekken hebt. Niet dat we hier slaande ruzie zitten te maken, maar wel dat we ons ieder op momenten in een kwetsbare positie bevinden waarin het verschil tussen wat iemand bedoelt en wat de ander begrijpt niet direct duidelijk is. Je werkt dan door die onduidelijkheid heen om dichterbij elkaar te komen.

Karin let goed op wat ze eet, dus ik heb regelmatig een secret stash. Thuis in de kast op een bovenste plank. Nu op reis verborgen in mijn rugzak, daarin gestopt als ik een keer alleen boodschappen doe. Chips, chocola of koekjes. Ik ben even alleen gaan lopen en hier op dit bankje heb ik de kans om rustig mijn reep chocolade tevoorschijn te halen en ongegeneerd te verorberen.

Interlude

Ik kan daar heel gevoelig in zijn. Als ik me kwetsbaar opstel, dan kan ik heftig reageren als iemand niet ‘het goede’ zegt, sommige van jullie weten dat. Ik kan me ook vrij volledig afsluiten van de wereld om me heen. Iets waarvan ik niet goed aanvoel wat dat voor anderen betekent, maar dat kan best heftig zijn, als iemand er ‘niet bij’ is.

Anyway ik wil niet te diep ingaan op de details, maar jullie wel laten weten dat onze reis ook een reis is om dichter naar elkaar te groeien terwijl we door onze persoonlijke uitdagingen werken. Ik vind het dus enorm moeilijk om iemand toe te laten in dat proces. Overigens complimenten aan Karin, ze weert zich kranig als ik me weer eigenwijs gedraag. En ze laat zien hoeveel ze van me houdt.

Mijn laatste stukje chocola gaat net op, dus ik stop hier. Als ik straks Karin zie geef ik haar een knuffel en verklaar ik mijn liefde nog maar eens. Wie weet zit er nog een potje ‘liefde’ in vanmiddag.