Offerbakjes

Bali; the place where all your dreams come true.
Huub had al aangegeven dat hij graag een cursus, bamboe- offerbakjes vouwen, wilde volgen. Nou dat is gelukt.
We zijn inmiddels op onze vierde en voorlopig laatste plek in Bali aangekomen: West Ubud. Een expatwijk waar ook de Russen hun intrek hebben genomen en een eigen handel proberen op te zetten. Ik heb nog nooit zoveel spierwitte kinderen met helblauwe ogen gezien. Maar daar gaat deze blog niet over.

Het PR systeem van alle activiteiten hier in de wijk is fantastisch. Op prikborden, muurtjes en lantaarnpalen langs de straatjes hangt het aanbod; massage, sound healing, reiki, past life regression therapy, Rebirthing, yoga, nog meer yoga en sinds gisteren een a4tje cursus offerbakjes vouwen, hoera! Je hoeft alleen maar te appen naar het nummer op de flyer en je hebt de cursus geregeld.

Huub appte, bruisend van enthousiasme, helaas er bleek vandaag geen cursus te zijn. Toen Huub per app aangaf dat we morgen niet konden omdat we dan weer vertrekken, bleek er vandaag wel een cursus te zijn. Gelukkig. Daar gingen we, door de prachtige smalle straatjes, door de regen en het groen, op zoek naar de cursuslocatie.

Eenmaal aangekomen bij een woonhuis troffen we een vrouw aan die in zeer gebrekkig Engels uitlegde dat de cursus niet kon doorgaan omdat niemand kon komen lesgeven maar dat zij met ons de bakjes zou vouwen, als dat oké is. Alle spulletjes lagen al klaar in het midden van de kamer op een groot kleed. Ze wikkelde me in een veel te strakke sarong en we namen onwennig plaats op het matras op de grond. Er was een te schattige puppy en een mega bak met Koikappers, natuurlijk is het oké.

Zoals verwacht bleek Huub over een ongekend bakjes-vouw en dichtnaai talent te beschikken, ik was nog niet halverwege mijn bakje of zijn bakje was al helemaal klaar. De vrouw glom van trots, nog nooit was een beginner zo goed en perfect als Huub. Ik had nog gehoopt op een nietpistool maar nee, volledig volgens de traditie ‘niet’ je de stroken van het palmblad aan elkaar met bamboe. Tenminste dat is de theorie. In de praktijk heb je te maken met stugge bladeren, onscherpe, afbrekende bamboe punten. Daarbij naaide ik de boel te strak op elkaar waardoor ik aan het eind maar een halfrond bakje over had in plaats van een heel rondje zoals Huub en de mevrouw hadden.

De vrouw nam mijn bakje in haar hand en bestudeerde het. Ze kon nauwelijks haar misnoegen verbergen. Ik hoopte dat ze op één of andere magische wijze van dit halve rondje een hele kon maken maar helaas. Ze sneed een berg nieuwe stroken af, precies zo’n dikke bundel als waar ik ooit, gevoelsmatig uren geleden, mee begonnen was. Ze keek me, inmiddels weer stralend aan en zei: oké? En daar ging ik weer van voor af aan. Heel even had ik de ijdele hoop dat ik maar een half rondje hoefde te maken en dat zij van de twee halve bakjes één heel bakje zou maken maar de dikke stapel in mijn handen was duidelijk bedoeld voor een compleet nieuw bakje. Maar gelukkig stond Huub aan mijn zijde. Als een volleerd Balinese offerbakjes maker, scherpte hij de punten van de Bamboenaalden en ik ‘niette’ als een zonnetje mijn bakje aan elkaar.

Zo dat was dat, dat hoop je dan, ook omdat de blog anders zo lang wordt, maar dit was het ronde bakje. Het ronde bakje gaat in het vierkante bakje. En dat vierkante bakje komt natuurlijk niet zomaar uit de boom vallen, die moet gemaakt worden. Ondertussen was de vrouw druk aan het bellen, wij dachten nog even dat ze alsnog een Engelstalige cursusleider aan het regelen was. Een die ons alles over het Animisme zou vertellen en zou uitleggen hoe ook wij straks met ons offerbakje de goden en bosgeesten gunstig kunnen stemmen. Na wat verwarring over of het wel of niet haar zus was, bleek ze in gesprek te zijn met een vriendin die ze 40 jaar niet had gezien. Wij dachten nog heel even, ik snap nu ook niet waarom, dat zij misschien ook degene was die ons wat zou vertellen over wat we hier nu eigenlijk aan het doen waren.

De vrouw was helemaal verrukt over het telefoongesprek en haar vriendin de nu wel of niet onderweg was, dat bleef wat vaag. Het vierkante bakje werd voor mij al half in elkaar gezet waardoor Huub ineens zat te hannesen, want hoe maak je in hemelsnaam van een paar stroken palmblad een vierkant bakje? Ze stak her en der een bamboe nietje erin met een snelheid waar geen pistool tegenop kan, legde twee speciale bladeren op elkaar jaste deze door de bodem van het vierkante bakje, het ronde bakje werd er bovenop gezet, ze gaf ons een zak bloemen en we mochten de boel vullen, zij liep naar buiten.

Huub en Karin waren ondertussen beiden zeer content over hun gevulde en zelfgemaakte bakjes. De vrouw kwam terug naar binnen en keek enigszins teleurgesteld naar het bakje van Huub. Wat was er met haar perfecte leerling gebeurd?! Hoe kon hij zo calvinistisch te werk zijn gegaan? Een soort half gevuld zeg leeg, bakje met één bloem. Zo werkt dat natuurlijk niet, niets dan overdaad voor de goden! Bloemen, bloemen moeten erin en alle kleuren!

Huub ging vrijelijk te werk en we mochten op de foto. Haar vriendin was er bijna en zij kon dan gelijk een foto maken van ons drieën. De vrouw drukte zich stralend en lekker dicht tegen Huub aan. Deze vrouw had een topdag! Twee cursisten, waarvan er één na een teleurstellende start, mooie offerbakjes hadden gemaakt en een hereniging met een vriendin die ze 40 jaar niet had gezien. Ze was nu 52 en haar vriendin had drie kinderen gekregen en daarna ging haar man dood en nu was ze hier, de glimlach van de vrouw was hartverwarmend.

Onze bakjes werden in bananenblad gewikkeld en ‘dicht geniet’. Met gepaste trots liepen we terug naar onze logeerplek. Daar hebben we onze offertjes in het speciaal daarvoor bestemde hangende offertroontje geofferd. Met een ode aan de vriendschap. Want uit het oog is niet uit het hart, hoeveel tijd er ook overheen mag gaan.